Recenzja Crash Bandicoot N-Sane Trilogy

Z tyłu liceum, z przodu… też

Dobra, panie, ale jak to wygląda? Fenomenalnie, po prostu fenomenalnie. Wprawdzie nie byłem w stanie zasmakować N-Sane Trilogy w 4K (Gmeru i tam mówi, że nie ma 4K ale o tym w ramce poniżej) z racji nie posiadania stosownego odbiornika, ale „nawet” w 1080p odświeżona trylogia Crash Bandicoot robi wrażenie. Vicarious pod względem oprawy postarało się na tyle, że często ma się wręcz wrażenie, że to nie gra wideo, a wcale nienajgorszej jakości animacja. Może nie na poziomie takich tuzów w temacie jak Pixar, ale jednak. Lokacje czarują ilością detali, naturalnym oświetleniem, jakością tekstur, a sam bohater wygląda jak żywcem wyrwany z topowej produkcji dla dzieci. Nigdyś zlepek garści polygonów, dzisiaj pięknie animowany, pokryty futrem gagatek, którego nie raz poślecie ku zatraceniu. Czy to wpadając w realistycznie odwzorowane płomienie, czy też klasycznie posyłając go w otchłań przepaści po nieudanym skoku. Oczywiście w 4K wygląda to najpewniej jeszcze lepiej, ale o tym napisze Wam już Gmeru, który panelami UHD wytapetował sobie całą chatę. Niestety twórcom nie udało się przy tym uzyskać płynności animacji na poziomie 60 klatek na sekundę, stawiając na stare, konsolowe 30 fps-ów. I nie ma tu co płakać, bo całość rusza się naprawdę żwawo i jest mega responsywna w kwestii sterowania. Ja nie uroniłem choćby jednej łzy.

Brawa należą się również za odrestaurowanie warstwy audio. O ile odpicowanie efektów dźwiękowych rodem z kreskówek to nie jest jakaś wielka sztuka, tak już napisanie nowej ścieżki dźwiękowej do najłatwiejszych zadań nie należy. Musicie tutaj wiedzieć, że Crash Bandicoot N-Sane Trilogy nie zawiera oryginalnych soundtracków autorstwa niejakiego Mutato Muzika, zapewne z powodu braku licencji/praw autorskich do ich wykorzystania. Na szczęście i tutaj Vicarious Visions wyszło obronną ręką. Szczerze powiedziawszy nie miałbym pojęcia o tym, że nie słucham muzyki z wydanych w latach 90. gier, gdybym nie śledził na bierząco doniesień z produkcji niezwykle udanej kolekcji. Nie to, że nowe utwory imitują stare tło muzyczne. Raczej są ich bardzo udanymi wariacjami.

(1071)