Obraz 2D

Jeszcze przed otrzymaniem wyświetlacza dowiedziałem się, że posiada on matrycę IPS, podobnie zatem jak ubiegłoroczny PFL7008. Jeśli chodzi o modele z wariantem VA, to zaczynają się od serii “8”, której reprezentant też trafi niebawem pod moje sokole oko  Struktura omawianego telewizora prezentuje się pod mikroskopem tak:
 

W menu serwisowym niestety nie ma oznaczenia matrycy, a szkoda, bowiem wygląda ona na trochę na odmienną konstrukcję, niż ta, którą przeważnie spotykamy w telewizorach LG lub Panasonic. Sprawdźmy zatem jakie są jej walory zaczynając tradycyjnie od oceny reprodukcji barw w najlepszym trybie fabrycznym i po kalibracji. Do najlepszego fabrycznego ustawienia trzeba się dostać przez menu obrazu, które jak widać na zdjęciach, przeszło lifting. Ustawienia pogrupowano… w dosyć dziwny sposób. Kryje się jednak pod nim pewna logika. W podstawowej zakładce mamy trzy suwaki: Kolor, Kontrast i Ostrość. Zaznaczam w tym miejscu, że suwak Kontrast odpowiada tu za Intensywność podświetlenia, czyli to czym faktycznie powinniśmy przyciemniać i rozjaśniać matrycę. Kolor i ostrość działają normalnie. Wchodząc w ustawienia zaawansowane spotykamy się jednak z… takim samymi pozycjami w menu, jednak te, po wybraniu pilotem, kierują nas sekcji bardziej zaawansowanych funkcji (a nie są ustawieniami same w sobie jak w poprzednim menu). Podczas rozpracowywania tej nawigacji można doznać więc małego dejavu.

Menu wyboru trybów obrazu. Najlepszy fabrycznie z nich to “FILM”

Regulacja odcienia bieli. Fabryczne ustawienie “Ciepły” jest optymalne przed kalibracją

Po pobieżnych testach dostępnych trybów obrazu szybko doszedłem do wniosku, że najbardziej dopracowany z nich to “FILM”. I to je powinien wybrać potencjalny nabywca telewizora. Telewizor posiada także certyfikat ISF. Przypomnijmy sobie co to oznacza:

Co ciekawe fabryczne tryby ISF nie są w tym roku tak samo ustawione jak wspomniane “Kino”. Zamiast tego prezentują obraz zdominowany kolorem niebieskim i sztucznie przesycony, więc w obecnej chwili radzę ich po prostu nie ruszać, chyba, że mamy ochotę pobawić się we własnoręczną konfigurację obrazu.

Fabryczny preset “ISF-Dzień” całkowicie odbiega od poprawnej reprodukcji obrazu – dlatego należy zostać przy “FILM”.

Dalszy opis obrazu dotyczyć będzie wcześniej wspomnianego trybu “FILM”. W nim odcień bieli jest ocieplony i co za tym idzie dużo naturalniejszy, aczkolwiek na gradiencie widać pewną nierównomierność koloru szarości pomiędzy czernią a bielą. W pewnym zakresie jasności mamy, wciąż pozostałą, lekką dominantę niebieskiego, a w innym trochę różu. Na szczęście przy obcowaniu z naturalnymi obrazami problem nie rzuca się w oczy tak bardzo. Obraz jest też jednak do pewnego stopnia wyprany i pozbawiony kontrastu. Pewną rolę odgrywa tu na pewno niezbyt wysoki kontrast matrycy (w końcu to IPS), o którym powiem więcej później. Widać jednak też zaniżoną gammę i nasycenia poszczególnych barw. Najbardziej jednak kłuje w oczy zbyt wysoka ostrość, powodująca mocne obrysy krawędzi i uwypukloną ziarnistość materiału filmowego. Zawyżanie ostrości jest w prawdzie standardem u wszystkich producentów, nawet w tych lepszych trybach zwanych często “Kino”, czy “Film”, Philips natomiast wyjątkowo lubi ten zabieg jak widać  Da się to jednak szybko poprawić zmniejszając suwak ostrości. 0 jest poprawnym ustawieniem, w którym ekran nie dodaje nic od siebie, jednak raczej niewiele osób jest aż takimi purystami. Proponuję więc zostawić go w zakresie 0-2. Pozostałe przekłamania będą zapewne mało istotne dla mniej doświadczonych użytkowników. Dla tych bardziej wprawionych jest dobra informacja: błędy reprodukcji barw da się wyeliminować skrupulatną kalibracją. Po przeprowadzeniu jej większość przekłamań spadła poniżej poziomu zauważalności. W prawdzie nierównomierność odcienia bieli nadal obnażona jest w pomiarach, ale na rzeczywistym obrazie nie zauważa się jej zbyt często. Moje sokole oko wychwyciło w prawdzie kilka momentów, w których nasycenie kolorów skóry było zaniżone przez ten mankament, jednak było ty tylko i wyłącznie zmniejszenie nasycenia, nie zaś wprowadzenie fałszywych odcieni. Jak się ma więc rozumieć Philips PFS7509 jest jednym z tych wyświetlaczy, w których da się ustawić kolory poprawnie, by ekran prezentował obraz takim jakim został stworzony. Zaznaczam jednak, że już w fabrycznym wariancie wybranego trybu obrazu mamy nie najgorzej oddane to co mamy widzieć na ekranie telewizora. Entuzjastom sprzętu polecam zabawę z ustawieniami na własną rękę by pozbyć się wyżej wspomnianych niedociągnięć, bądź skontaktowanie się z profesjonalistą.

Po kalibracji	Najlepszy tryb fabryczny

Jak przy każdym teście sprawdziliśmy także skalowanie obrazu SD i, często z tym związane, usuwanie przeplotu. Nie znaleźliśmy w tej materii większych różnic w porównaniu do algorytmów zastosowanych np. w Samsungu. Na Philipsie być może tworzyły się trochę większe aureole wokół krawędzi (tzw. ringing). Różnice są jednak mikroskopijne, co potwierdza, że algorytmy skalujące działają w obecnych telewizorach podobnie. 

(737)