Philips OLED+ 903 | TEST | Android TV z dźwiękiem Bowers & Wilkins i Ambilight
Odwzorowanie obrazu z szeroką paletą barw (Rec 2020/DCI)
Fabryczny tryb HDR-Film
 |
 |
| wynik | wynik | ||
| Średnia deltaE barw ze standardowych | 5,4 | maksymalna | 11,9 |
| Średnia deltaE barw ze wzornika | 3,4 | maksymalna | 6,8 |
| Średnia deltaE palety szarości | 3,8 | maksymalna | 7,9 |
Skalibrowany tryb ISF-Noc
 |
 |
| wynik | wynik | ||
| Średnia deltaE barw ze standardowych | 3,5 | maksymalna | 8,4 |
| Średnia deltaE barw ze wzornika | 2,5 | maksymalna | 6,6 |
| Średnia deltaE palety szarości | 3,5 | maksymalna | 8,4 |
Po wprowadzeniu treści HDR do telewizora, tryby obrazu zyskują przedrostek “HDR-“. Najdokładniejszym z nich, tzn. takim, który oddaje obraz najbardziej podobnie do monitorów w studiach filmowych jest ponownie “HDR-Kino”. Tonacja obrazu jest w nim w miarę poprawna jako, że korzysta on z parametrów skalibrowanych do SDR (nie da się ich zapisać osobno, co czasami bywa sporą wadą telewizorów marki Philips). Problematyczna jest jednak krzywa oddania jasności, ponieważ domyślnie ginie bardzo dużo detali w czerniach, a biele są z kolei trochę zbyt jasne. O ile to drugie można by zaakceptować, ponieważ wzmocnione poziomy jasności można zaobserwować w tym roku u wielu producentów, tak z brakiem detali w czerniach raczej ciężko się pogodzić.
Na szczęście problem braku detali w czerniach da się rozwiązać i po kalibracji nic w nich nie ginie. Niestety rozwiązanie problemu pogłębia defekt w postaci zbyt dużej jaskrawości w światłach. Jest to oczywiście sensowny kompromis, ale poprawność w rozumieniu bezwzględnym pozostaje zaburzona.
