Pioneer SE-MHR5 – test słuchawek Hi-Res Audio

Słuchamy

A teraz to co najmilsze – muzyka. Odsłuch. Teraz ja mogę zanurzyć się w bezmiarze dźwięków, symfonii nut … no mógłbym tak jeszcze dłużej, ale wracajmy na ziemię. Odsłuch, czyli test brzmienia. Staram się używać do odsłuchu nagrań, których nie tylko dynamikę i układ znam, ale też na tyle zróżnicowaną by móc rzetelnie ocenić jakość urządzenia. W tym przypadku nie będzie inaczej. Na pierwszy rzut: MP3 z  bitrate’m:  64, 128, 326. Później Mini Disc ( ktoś jeszcze pamięta – model MDS-JA555ES ). Dalej smartfon z MP3 oraz FLAC. Oczywiście płyta CD z odtwarzacza wysokiej klasy – żeby nie było – direct. Na koniec – SACD. Zarówno z  odtwarzacza Hi-Res Audio jak i strumieniowego przesyłania via Internet.  Dlaczego aż tyle albo akurat takie?  Każdy z nich prezentuje inny typ odtwarzania, bo i każdy z Nas jest inny – inaczej słyszy i widzi, inaczej postrzega świat. Dlatego, żeby każdy mógł znaleźć to co do niego przemawia. Więc? Do dzieła …

MP3 słychać i słychać że są to MP3’ki. Słychać też, że jest to 64 kbps. Za to – podobnie jak w przypadku słuchawek z tej półki – 128 kbps o znacznej poprawie jakości brzmienia, a ponad 300 kbps – jakość znacząco się poprawia. Oczywiście znając utwór doszukacie się i tu małych niedokładności czy braku – słuchając Vangelis „Conquest of paradise – 1492″ nie słychać wszystkich elementów. Ale brzmienie jeśli chodzi o słuchawki – jest naprawdę ok. Z kolei „Breathe” Pink Floyd – poprawna scena, choć i tu słuchać niedokładności formatu MP3. Podobnie jest w przypadku Mini Disc – niestety najniższy jaki mam zapisany bitrate (64) pomimo, że jednak lepszy od MP3’ki, to jednak słychać, a  raczej nie słychać niektórych dźwięków. Za to przy tym samym utworze ( Pink Floyd – Breathe oraz Money) przy zapisie najwyższej dostępnej jakości zapisu MD – jakość elegancka – oczywiście jak na dźwięk kompresowany. Scena akustyczna dobra. Dobrze nasycone dźwięki i przestrzeń. Ale to dopiero początek. Teraz to samo ale w CD – i tu słychać dopiero różnicę. Scena „odlatuje” i staje się plastyczna. Efekty przestrzeni dają o sobie znać w bardzo przyjemny sposób. Szybka zmiana nośnika i tym razem Chesky Record’s – test Vol. 2 – słychać wyraźnie przestrzeń, poszczególne instrumenty ( podobnie jak w przypadku płyty SACD DMP – z utworem „Caravan” ), choć ewidentnie dominuje tu góra. Średnie pasma są słyszalne, układają się w logiczną całość. Ale … góra dominuje …

Dopiero przy odsłuchu Hi Res Audio, a dokładnie albumu Synchronicity The Police – całość układa się poprawnie. Podobnie Luther Vandross – spójna akcja całości instrumentarium.  Brzmienie nabiera rumieńców kiedy podkręcimy gałkę głośności i większa moc zasili słuchawki – wtedy słychać do czego są zdolne i czego się od nich spodziewać.  Podobnie rzecz się ma w przypadku odsłuchu FLAC ( Adel „21” ) czy SACD ( Diana Krall, Wheather Report, Santana „Abraxas” ). Spodziewałem się jednak, że trochę więcej uda się uzyskać z płyt CD ( US3 „Cantaloop (Flip Fantasia)” ) – choć i tu pazur pojawia się wraz z przesuwająca się strzałką wzmocnienia sygnału na  ++++++ i ++++++++.  I ostatni mój test – chyba najbardziej przeze mnie ulubiony. Nie tylko z racji stażu tej płyty, ale dlatego, że tu wszystko staje się jasne i czytelne – Dire Straits „Brother In Arms” – z tytułowym utworem (CD i SACD) oraz „Money for Nothing” – pamiętacie teledysk? A Sting w chórkach?  Ech ….

I tak jak w przypadku poprzednich utworów tak i tutaj słychać wyraźnie dominującą górę, z prześwitami tonów średnich i średnią ilością tonów niskich. Całość spasowana poprawnie, poukładana i przestrzenna.

(3243)