Superman, Człowiek ze stali. Warto wracać? | RECENZJA | Blu-ray
Człowiek ze stali – mini-recenzja
Na początku chciałbym zaznaczyć, że “Człowiek ze stali” ma swoje wady i jestem ich świadom, ale kompletnie nie rozumiem, czemu ten film nie miał lepszego przyjęcia 6 lat temu. Po pierwsze wyróżnia go mroczny design, który ewidentnie jest wynikiem pracy Christophera Nolana. Brytyjski filmowiec miał być reżyserem tego obrazu, chociaż ostatecznie jego udział ograniczył się do scenariusza oraz roli producenta.
Zarówno planeta Krypton, jak i wnętrza statków odznaczają się kosmicznym, wręcz “obcym” wyglądem i wzornictwem. Niewątpliwie przykuwa ono uwagę i kreuje mroczną atmosferę – tak samo jak zresztą kostiumy popleczników generała Zoda i jego samego.
Henry Cavill jest idealnym aktorem na Supermana i w sumie to niesamowite, że dzięki temu nikomu wcześniej nieznany Brytyjczyk stał się poważną gwiazdą filmową. Owszem, film bardzo lekko traktuje charakteryzację, szczególnie samego Clarka Kenta i Lois Lane, ale w moim odczuciu nie wpływa to negatywnie na jego przebieg. Gdyby Zack Snyder starał się rozwinąć zbyt wiele wątków jednocześnie, zaistniałoby duże prawdopodobieństwo, że ugną się pod własnym ciężarem. A tak – owszem, powstała historia nieco skompresowana, ale tonalnie konsekwentna. I naprawdę mi się podobała. Wręcz po “zmęczeniu materiałem”, jaki zaobserwowałem w uniwersum Marvela, seans “Człowieka ze stali” był dla mnie niczym objawienie.
Bardzo jasnym punktem tego filmu jest występ Russella Crowe, pełnego stoickiego spokoju, elokwencji i z fenomenalną dykcją. Jest to jeden z najlepszych jego występów i zaskoczyło mnie to widząc jak stoczyła się jego kariera. Amy Adams z kolei miała dość minimalistycznie nakreśloną rolę w scenariuszu, ale wywiązała się aktorsko ze swojego obowiązku świetnie. Żałuję jedynie, że jednak praktycznie niewiele tutaj jest chemii między nią a Clarkiem/Supermanem.
Michael Shannon w niezwykle udany sposób sprawdził się jako Generał Zod, który przypominał rzymskiego imperatora i w zasadzie był megalomaniakalnym protoplastą swojej roli z “Kształtu wody”. Jednak miał coś zarazem z antybohatera, który sam doprowadził do własnego upadku. Fantastycznie dotrzymywała mu kroku Antje Traue jako jego pełna determinacji prawa ręka.
W “Człowieku ze stali” bardzo przemówił do mnie smutny, tragiczny i mroczny ton historii, realistyczne podejście do scen akcji oraz postaci, z których każda była wiarygodna. Wszystkie sceny na Kryptonie to czyste kinowe, superbohaterskie złoto. Wątek rozdarcia Supermana między jego nadnaturalnym darem oraz tym, żeby nie nadużywać go by nie ściągnąć na siebie nadmiernej uwagi również był interesujący – chociaż na pewno dało się w tym temacie powiedzieć więcej. W tym wszystkim zabrakło nieco miejsca na więcej interakcji na linii Clark-Lois, ale ostatecznie uważam, że film Zacka Snydera ze wszech miar zasługuje na drugą szansę.
