HDR, Co to jest HDR, HDR10 kontra Dolby Vision
Dolby Vision vs HDR10
Jak wspomniałem wcześniej, w obecnej sytuacji mamy na rynku dwa konkurujące standardy HDR. To podobna sytuacja do np. walki Blu-ray vs HD-DVD, czy kaseta VHS vs Betamax. Bazowym standardem, w jakim wydawane są na razie pierwsze filmy Ultra HD Blu-ray jest HDR10. Nie wykluczone jednak, że mogą pojawić się także filmy z Dolby Vision na nośnikach fizycznych. W obecnej chwili te drugie spotkać można w serwisach strumieniujących treść. Mam tu na myśli głównie Netflix. Różnic pomiędzy standardami jest bardzo dużo od tzw. kuchni. Dolby oferuje wsparcie dla domów postprodukcyjnych, dostarcza własny workflow masteringu treści. To jednak nie ma większego znaczenia dla nas – konsumentów, dla których liczy się przede wszystkim jakość treści, a nie to w jaki sposób powstawała. Tutaj DV ma także przewagę w postaci – słowo klucz – dynamicznych metadanych.
Metadane to informacje, które są niezbędne dla wyświetlacza by mógł on wyświetlić poprawnie treść. Najważniejsza z nich to tak zwany MDL (mastering display luminance), czyli parametr mówiący jaka była jasność monitora na którym film powstawał. Jeśli wszystkie wyświetlacze na rynku miałyby jasność 10 000cd/m2 to parametr ten nie byłby potrzebny wcale, bowiem każdy telewizor byłby w stanie wyświetlić tyle ile potrzeba. Jak jednak napisałem wcześniej, w 2016 roku łatkę premium dostaje model, który zapewnia tylko 1/10 maksymalnego potencjału (i nie dziwne, bo i tak jest to bardzo trudne). Wyświetlacz musi zatem wiedzieć w jaki sposób mapować tony, które przekraczają jego potencjał. Mógłby ich oczywiście zwyczajnie nie pokazać, ale jak się okazuje nie jest to takie proste. Ucięcie tonów na pewnym pułapie wygląda mniej więcej tak:
Takie plamy w jasnych obszarach zdecydowanie nie wyglądałyby dobrze. Na szczęście mając parametr MDL, wyświetlacz może nieco oszukać z oddawaniem poziomów jasności, by nie wygenerować takich błędów jak na powyższym obrazku. Przyjmijmy teraz, że nasze „pseudo-HDR” zdjęcie chcemy wyświetlić na ekranie Ultra HD Premium, który zapewnia maksymalnie 1 000cd/m2. Przyjmijmy także, że ta konkretna scena ma maksymalnie 1 500cd/m2 w odblaskach, ALE w filmie występują także sceny o światłach o wartości do 4 000cd/m2. Tu zaczynają się schody. Standard HDR10 przypisuję pojedynczą wartość MDL dla całego filmu, a bogatszy Dolby Vision precyzuje ją niezależnie dla każdej klatki. Co to oznacza? Mniej więcej tyle, że przyjmując hipotetyczną sytuację, którą opisałem powyżej (i która jest przykładem z życia), telewizor będzie „oszukiwał” także takie sceny, które mógłby oddać wiernie. Nawet takie ujęcie z samochodem, które prawie łapią się w zakres jego możliwości będą już mocno „skompresowane”, ponieważ w filmie występują ujęcia o wyższych jasnościach (MDL precyzuje 4 000cd/m2). Gdybyśmy natomiast mieli ten sam film w Dolby Vision, to wszystkie sceny, łapiące się w możliwości telewizora, zostałyby wyświetlone z perfekcyjną zgodnością, a „skompresowane tony” miałyby jedynie te wykraczające poza możliwości (o MDL wyższym niż 1 000cd/m2). Spróbuję zasymulować to wizualnie.
Przypomnę więc raz jeszcze nasz scenariusz – wyświetlacz 1 000cd/m2 (typowy high end 2016 roku), film 4 000cd/m2 (jest kilka takich pozycji na Ultra HD Blu-ray), ale w tej scenie jest maksimum 1 500cd/m2.
HDR10:
Jak widzicie różnica w tym przypadku może nie powalać na kolana, jednak zdecydowanie jest widoczna. Stopień tej widoczności będzie jednak uzależniony od możliwości telewizora i filmu jaki będziemy chcieli odtworzyć. Mając telewizor o potencjale 1 000cd/m2 niewiele tonów będzie musiało być kompresowanych obecnie, ale w niższych modelach różnica może być już ogromna. Podobnie może być gdy pojawią się filmy masterowane na jeszcze jaśniejszych wyświetlaczach, wtedy nawet tegoroczne telewizory z segmentu premium mogą okazać się niedomagające bez Dolby Vision, ponieważ będą silnie „naginać” większość scen, których w praktyce nie musiałyby. Tak się to przedstawia technicznie na wykresie:
Jak więc widzimy, dynamiczne metadane są bardzo ważnym elementem związanym z obrazowaniem HDR. W obecnej chwili wszyscy, którzy mieli okazję zobaczyć prawdziwą treść HDR na ekranie o dużym potencjale, są zachwyceni nową, przełomową, jakością przekazu. Wchodząc jednak w szczegóły, różnice między wyświetlaczami i formatami, okazuje się, że standard Dolby Vision, zapewniający tę funkcjonalność, jest w stanie dostarczyć efekt o lepszej jakości, szczególnie na wyświetlaczach o ograniczonym potencjale. W najbliższych latach będzie on więc robił dużą różnicę, ponieważ wyświetlaczy 10 000cd/m2 nie ma jeszcze na horyzoncie.
Mam nadzieję, że wyjaśniłem tym samym na czym polega rewolucja HDR i czym różni się ona od „zdjęć w trybie HDR”, a także dlaczego dynamiczne metadane są ważne i format, który je posiada (Dolby Vision) jest lepszy 
Poproszę o uzupełnienie o HDR10+ który ma możliwość dynamicznej zmiany MDL tak jak DV ale, jaki będzie wynik (różnice) wyświetlanego obrazu streamowanego w standardzie DV (Netflix) na ekranie OLED (takie same matryce) ale jedna z HDR10+ a druga z DV?