Test Philips OLED 819 – jedyny taki telewizor Ambilight TV na rynku!

Matryca, zalecane ustawienia

Matryca

Philips OLED 819, tak jak jego poprzednik, wykorzystuje matrycę OLED produkcji LG Displays. Jak już wiemy, najnowsze panele od koreańskiego producenta noszą przydomek EX ze względu na szereg usprawnień poczynionych względem starszych konstrukcji. Te mają być jeszcze jaśniejsze, ale zarazem wytrzymalsze, a to za sprawą domieszki deuteru. Dzięki niemu, chcąc uzyskać wyższą wartość szczytową, nie ma potrzeby przesterowywania diod, co za tym idzie, ich szybszego zużycia. Naturalnie, dzięki wykorzystaniu matrycy organicznej jesteśmy w stanie otrzymać nieograniczony kontrast i czerń. Przypomnijmy, że są to dwa najważniejsze czynniki w ocenie jakości obrazu. Dla porównania, najlepsze systemy Mini LED posiadają kilka tysięcy stref lokalnego wygaszania, podczas gdy ekrany OLED mają ich dokładnie 8 294 400, co jest bezpośrednio związane z rozdzielczością 4K. Dzieje się tak, ponieważ każdy piksel jest osobnym źródłem światła. Warto również wspomnieć, że te są podzielone na cztery subpiksele WRGB. Naturalnie, są to kolory podstawowe w wyświetlaczach, ale jeden dodatkowy, czyli W (white = biały). Włączenie tego dodatkowego koloru pozwoliło LG Displays w znaczącym stopniu zminimalizować ryzyko wypalenia, co jednak niesie ze sobą pewne konsekwencje. Te polegają na mieszaniu się światła białego z pozostałymi, przez co kolory nie są tak nasycone jak w rozwiązaniu od Samsunga. Jako użytkownicy nie powinniśmy się jednak martwić, gdyż w naszych testach Philips OLED 819 poradził sobie znakomicie i pozwolił na 99% pokrycie szerokiej palety barw DCI-P3 stosowanej w filmach i grach. Po prawej stronie naturalnie odnajdziecie analizę widma światła oraz strukturę subpikseli.

Zalecane ustawienia

Telewizor Philips OLED 819 posiada wszystkie dobrze znane z poprzednich odsłon tryby obrazu, przy czym najlepszym wyborem będzie Filmmaker Mode

Tryb fabryczny “Filmmaker Mode” SDR

Redakcyjna kalibracja Philips OLED 819

Przejdźmy w końcu do tego, co wszystkich nas tu zgromadziło, do oceny jakości kolorów. Zwyczajowo zajmiemy się wpierw materiałami ze standardową paletą barw (SDR, codzienna telewizja), gdyż to właśnie one są najmniej skomplikowane i nie ma potrzeby dłużej się nad nimi rozwodzić, aniżeli w przypadku materiałów 4K HDR. Wzorem poprzednich lat, najlepszym trybem fabrycznym, czyli tym zaraz po wyjęciu z pudełka, jest “Filmmaker Mode”. Na początek pochylmy się nad gammą, czyli czymś, co w lwiej części odpowiada za ocenę ogólną sprawności wyświetlacza. Punktem referencyjnym oznaczonym pomarańczową linią jest standard filmowy o wartości 2.4. Jak nietrudno zauważyć, nasze pomiary oznaczone czarnym wielopunktem odbiegały od wzorca, średnio o 0.3 punktu. Jednakże co to oznacza dla widza? W żołnierskim skrócie: rozjaśnienie obrazu. Zarówno te najciemniejsze sceny, jak i te o zbalansowanej jaskrawości posiadały lekki efekt mleka na ekranie, a te pierwsze dodatkowo traciły swoją immersję. Przechodząc do bardziej prozaicznych rzeczy, czyli do balansu bieli, zwracamy uwagę na jedną ciekawą praktykę producentów. Praktycznie każdy tryb mający w swojej nazwie “Kino”, “Film” i tym podobne posiada praktycznie taką samą wartość balansu bieli, czyli wybijające się kolory czerwony i zielony. Takie połączenie ma nam dać “kinowy” wygląd obrazu, co jest bardzo złudne, gdyż tak naprawdę zakrywa całość tintą, prowadzącą do zaczerwienienia kolorów skóry i nieprzyjemnego zielonkawego odcienia. Na szczęście, tak jak w zdecydowanej większości telewizorów producenta, znaleźliśmy rozbudowane narzędzia do redakcyjnej kalibracji, takie jak wielopunktowa regulacja skali szarości czy zaawansowany system zarządzania barwą. Dzięki nim byliśmy w stanie praktycznie idealnie wymodelować balans bieli i znacząco poprawić gammę.

(17677)