MEGA-TEST

LCD SONY BRAVIA KDL-55HX955

VS

LCD Philips 60PFL9607

Wstęp

Koniec roku 2012 nie mógł być lepszy dla fanów najwyższej jakości obrazu. O to zrodziły nam się dwie kluczowe premiery tego roku. Firma Sony oraz firma Philips przygotowały swoje najciekawsze propozycje telewizorów LCD FULL LED właśnie na zimę 2012 i trzeba przyznać, że firmy zamieszały dość mocno w segmencie premium nie pozostawiając złudzeń innym rywalom. Panie i Panowie o to test na który wielu czekało. Sony Bravia 55HX955 kontra Philips 60PFL9607. Czy damy radę wyłonić jednoznacznego zwycięzcę tego pojedynku na szczycie? Już teraz możemy napisać, że będzie bardzo ciężko dlatego dokładnie czytajcie nasz test i wyciągajcie wnioski!

Wygląd

Ambilight

Podświetlenie tylne ekranu Ambilight zasługuje na osobny akapit ze względu na swoją niecodzienność i atrakcyjność.

Philips i ambilight to opatentowane przez tą firmę rozwiązanie podświetlenia tyłu ekranu diodami LED. Jest stosowane od 2004 roku i cały czas rozwijane. 2012 rok to najnowsza ewolucja tego systemu. Seria 9000 posiada trzy strefowe podświetlenie. Zastosowanie nowego typu diod LED umożliwiło usunięcie z systemu ambilight dyfuzora czyli warstwy rozpraszającej światło. Niesie to za sobą szereg korzyści jak np. zwiększenie obszaru oraz jasności poświaty oraz poprawę odwzorowania kolorów. Kolor poświaty oraz jej intensywność są dostosowane do obrazu wyświetlanego na ekranie oraz warunków oświetleniowych panujących w danym pomieszczeniu. System daje wrażenie większego ekranu i jeszcze głębszego zanurzenia się w obrazie. Rzeczywiście gdy raz doświadczysz efektu Amblight możesz albo go pokochać albo powiedzieć: “nie, to nie dla mnie”. Inną interesującą funkcją jest wykorzystanie podświetlenia jako barwnej poświaty świecącej w pokoju. Wszystko wtedy gdy telewizor jest w trybie czuwania czyli standby.

Inny kolor ściany nie jest przeszkodą. Poświata i tak będzie bardzo wyraźna.

Maciej Koper: Ambilight – czy to jest aż tak fajne?

System tylnego podświetlenia ambilight ma bardzo wiele zalet, ale też kilka wad, o których postanowiłem trochę napisać. Szalejące na ścianie kolory wyglądają według mnie równie zjawiskowo co… tryb dynamiczny na telewizorach w markecie. Podczas testów Philipsa 8007 miałem okazję bardzo blisko przyjrzeć się jakie efekty wizualne daje funkcja i byłem zniesmaczony gdy ładowała mi w ścianę kolorami tęczy… Jestem ogromny fanem podświetlenia tła za telewizorem, jednak podświetlenie powinno mieć kolor biały o takiej samej temperaturze co biel telewizora. Dlaczego? Latające kolory zwyczajnie rozpraszają, a nawet jeżeli nie to mogą znacząco odbijać się na postrzeganej kolorystyce obrazu. Otoczenie w jakim prezentowany jest obraz jest bardzo istotnym elementem wpływającym na jego wygląd. Oto ekstremalny przypadek:

Kolory obu kół są wbrew pozorom identyczne, jednak przez inne otoczenie wyglądają zupełnie inaczej. Kto nie wierzy może to łatwo sprawdzić w programie graficznym. To akurat skrajny przypadek zaburzenia percepcji. Ambilight oczywiście nie wpływa wyglądu obrazu aż w takim stopniu, bo jego kolor dostosowuje się do tego co na ekranie no i jest jeszcze ramka telewizora, która rozgranicza plany. To jednak marne pocieszenie. Philips PFL9607 ma natomiast jednego asa w rękawie. Posiada możliwość użycia systemu ambilight jako źródła ciepłego białego światła. To idealne ustawienie i nie bez powodu w menu obok tej opcji znajduje się logo ISF. Jest kilka dużych zalet wynikających z podświetlenia tła:
– czerń telewizora staje się znacznie głębsza wizualnie
– znacznie mniej męczy się wzrok podczas oglądania

Różnica w głębokości czerni z podświetleniem tła i bez jest naprawdę bardzo duża. Dziwię się, dlaczego do tej pory tak mało osób stosuje takie rozwiązanie. Efekt spróbowałem zasymulować na zdjęciu:

To naprawdę przeciętna imitacja tego jak możemy pogłębić czerń podświetlając tło. Nabywca philipsa nie będzie musiał zastanawiać się jak umieścić element podświetlający za telewizorem, wystarczy, że włączy funkcję w menu! Dzięki funkcji znacznie zmniejsza się też znacznie efekt halo i clouding.

Złącza

Pilot

Wyposażenie dodatkowe

Usługi sieciowe

Telewizja satelitarna

Multimedia

Oddanie barw i kalibracja

Jeżeli mowa o fabrycznych nastawach to w przypadku obu telewizorów są one fatalne, ale to przecież norma. Ustawienia sklepowe dążą do maksymalizacji jasności kosztem wszystkich innych walorów, więc tą przedmowę skrócę do minimum. Obraz jest zimny i zdominowany przez błękity. Wszystkie krawędzie są przesadnie ostre i obrysowane podwójnym konturem. W czerniach zlewają się detale i podobnie z resztą w bielach. Przykład:

gdzie się podział ten napis?

Do dalszych testów użyjemy kolejno: trybu Kino1 na Sony i ISF-Noc na Philipsie. Te tryby zapewniają najwiernieszą reprodukcję obrazu i są doskonałą bazą do dalszej kalibracji. Do ideału oczywiście sporo im brakuje, ale nawet własne zabawy ustawieniami polecam zacząć od nich (obraz będzie na początku bardzo miękki i może dawać złudzenie rozmytego – wystarczy podciągnąć suwak ostrości).

Pomiary przed i po kalibracji

Co wyrażają pomiary?
Niezaznajomionych z wykresami zapraszam do przeczytania wycinku z raportu kalibracyjnego.

Sony HX955 przed kalibracją	Sony HX955 PO kalibracji	Philips 60PFL9607 przed kalibracją	Philips 60PFL9607 PO kalibracji

Kontrast i czernie

Słowem wstępu: Wszyscy chyba zgodzimy się, że współczynnik kontrastu to parametr o największym wpływie na jakości obrazu. Wysoki kontrast (a co za tym idzie głęboka czerń) nadaje wrażenie przestrzenności obrazu. Gdy zawartość ekranu zlewa się z ramką telewizora czujemy jakbyśmy znajdowali się dokładnie w centrum akcji i zaczynamy tracić świadomość, że przed nami znajduje się wyświetlacz. Niechlubną cechą telewizorów LCD był od zawsze słaby kontrast. Plazmy pod tym względem wypadały o niebo lepiej. Testowane dziś modele to jednak konstrukcje z dynamicznie sterowanym podświetleniem full led, a to daje im potencjał do nadrobienia strat.

Największym problemem czerni w full ledach jest to, że owszem czasem bywa fenomenalna, ale w wielu momentach pozostaje słaba, bo mała liczba segmentów nie zawsze pozwala przygasić podświetlenia np. gdy w otoczeniu znajdują się jaskrawe elementy. Bardzo często działanie funkcji wiąże się też z denerwującym efektem halo czyli poświatami wokół jaskrawych obiektów.

W myśl tego przygotowałem dużo testów na wykończenie systemu wygaszania w obu telewizorach, ale… Już w pierwszych chwilach testu nasunął się wniosek. Philips = miazga. PFL9607 został zaprojektowany po prostu niesamowicie dobrze i żaden z przygotowanych testów nie był w stanie poddać wątpliwości czerni tego telewizora. Nawet podczas wyświetlania sceny gwiaździstego nieba czerń philipsa była bardzo głęboka i tylko nieznacznie odcinała się od ramki, a scena ta jest killerem telewizorów LCD (posiada b. dużo jaskrawych punktów) i rozkłada na łopatki HX950. Ten drugi wygląda na niej jak przeciętny TV krawędziowy.

Sukces philipsa nie wziął się z niczego. Cuda działy się od samego początku gdy wyłączyłem wszystkie funkcje przyciemniania i zabrałem się za kalibrację. Wartość kontrastu ANSI wynosiła aż 5700:1. Dla porównania Sony mógł “pochwalić” się wartością 2550:1 – ponad 2 razy mniejszą! To oznacza, że Philips ma ponad 2 razy lepszą czerń już z natury, bez użycia jakichkolwiek funkcji wygaszania. Taka wartość kontrastu jest porównywalna (a nawet wyższa) od ubiegłorocznych topowych TV plazmowych np. Panasonica VT30. Czy to się dzieje naprawdę?! Gdybym usłyszał to z opowieści nie uwierzyłbym. Pomiary powtarzałem kilka razy, aby wykluczyć jakiś błąd z mojej strony. Upewniałem się też wiele razy, czy aby na pewno nie działa jakieś lokalne wygaszanie – nie zauważyłem żadnych oznak tego, a szukałem naprawdę długo. Jak udało się to Philipsowi (a raczej Sharpowi – bo matryca tego producenta siedzi w środku)? Nie mam bladego pojęcia. Większość tegorocznych philipsów wykorzystuje matryce z mocno wyżyłowanym poziomem czerni i stąd różne problemy np ze smużeniem (wyżyłowana czerń powoduje zwiększony czas reakcji), ale na PFL9607 nie dopatrzyliśmy się tego. Podejrzewam tylko, że problem z kolorami opisany wcześniej wziął się właśnie z wyciskania ostatnich soków z ekranu. Prawdopodobnie przez to też TV ma cholerny problem z kątami widzenia, ale o tym później.

Co w takim razie stanie się, gdy do tak rewelacyjnego już wyniku dołożymy jeszcze funkcję wygaszania? Ilość stref w philipsie jest na tyle duża, że swobodnie może on wygaszać kwadratowe pola na szachownicy ANSI służącej do pomiarów kontrastu. Wyniki mieszczą się w przedziale 35 000 – 12 000 : 1. Panie i Panowie mamy po raz pierwszy od dawna do czynienia z telewizorem o lepszym kontraście ANSI niż legendarny pioneer Kuro! Sony też jest w stanie trochę nadrobić po aktywacji local dimmingu, ale jego wynik – 3500 : 1 prezentuje się przy philipsie dosyć biednie…

Plansza ANSI pomimo, że jest dosyć miarodajnym testem nie mówi całej prawdy o tym jak kontrastowy jest obraz na matrycy. W następnym teście postanowiłem więc sprawdzić poziomy czerni w kłopotliwych miejscach na rzeczywistym obrazie.

Mierzyłem czarny pas u góry filmu tuż ponad jaskrawym światłem, spodziewając się efektu halo i miejscowo osłabionej czerni:
– Wynik Sony: 0,012cd/m2 – czyli prawie identyczny z tegorocznym PDP panasonic’a.
– Wynik Philipsa: 0.0038cd/m2 – 3 razy lepiej, prawie jak pioneer kuro – taka czerń absolutnie zlewa się z tłem

Następne pomiary robiłem na jeszcze mniejszych i bardziej kłopotliwych obszarach. Z reguły Philips schodził poziomem czerni od 2 do 8 razy niżej niż Sony.

A jak wrażenia wizualne? W łatwych scenach (tj. takich gdzie czerń wypełnia duży obszar) czernie obu TV są podobne i bardzo głębokie. Można spokojnie mówić że to poziom plazm. Philipsowi jednak nie straszne też momenty w których scena zawiera dużo jaskrawych punktów. Czerń na nim jest wzorcowa… cały czas, a po Sonym widać, że to telewizor LCD. Trzeba przyznać, że philips jest naprawdę boski i Sony nie ma do niego startu pod względem kontrastu. Co do samego HX950 to nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że to tak naprawdę drugie wcielenie HX920. Różnice pomiędzy działaniem tego i zeszłorocznego telewizora są, ale naprawdę nieduże i trudno ocenić czy na korzyść czy niekorzyść. W sumie podobnie było w zeszłym roku podczas testów HX920 – działał prawie tak samo jak jeszcze starszy HX900. Wygląda na to, że Sony od 3 lat stoi niejako w miejscu pod względem jakości obrazu 2D. Tymczasem PFL9607 zmiata inne LCD z powierzchni ziemi, ale czy także plazmy….? Otóż jest to bardzo ciekawe pytanie na które nie dam teraz jednoznacznej odpowiedzi. Jest wiele momentów w których Philips świeci na pewno dużo lepiej od jakiegokolwiek TV plazmowego który powstał i powstanie (bo poniżej czerni bezwzględnej się przecież nie zejdzie) jednak w scenach gdzie poprzeplatane jest dużo jasnych i ciemnych przedmiotów plazma mogłaby nadal być górą. Tu nadal przenika trochę światła ze stref świecących przez co odcięcia obiektów nie są tak ostre jak mogły by być na TV plazmowym, którego komórki stanowią bezpośrednie źródło światła. To jednak tylko moje przypuszczenia, które na ten moment chowam do kapelusza i chylę czoła przed Philipsem. Jego czerń jest po prostu… czarna!

Na koniec należy wspomnieć o Efekcie Halo. Niestety ta negatywna cecha to po raz kolejny przypadłość Sony. Ci, którzy widzieli HX920 mogą sobie wyobrazić, że na jego następcy problem wygląda mniej więcej tak samo. Jest nienajlepiej, co tu dużo mówić. Nawet siedząc na wprost ekranu będziemy zauważać aureole wokół jasnych obiektów. Oczywiście nie ma co dramatyzować, bo przecież te poświaty sa konsekwencją funkcji poprawy kontrastu i zdecydowanie lepiej wygląda HX955 z efektem halo od HX850 bez efektu i ze znacznie gorszą czernią. Kłopot w tym, że dziś porównujemy do PFL9607, a w jego przypadku… halo? A co to jest efekt halo?! Philips po raz kolejny pokazał klasę. Na wprost da się dostrzec tą przypadłość tylko w skrajnych sytuacjach i tylko jeżeli naprawdę się tego chce. Na co dzień problem absolutnie nie przeszkadza. Dopiero pod dużym kątem (30-40 stopni) staje się on tak doskwierający jak na telewizorze Sony. Kąt patrzenia nie działa dobrze na matryce, wtedy na obu widać tą przypadłość bardzo mocno. Na wprost jednak można śmiało powiedzieć, że philips jest halo-free, a Sony może tylko pomarzyć…

Pomiary kontrastu i równomierności podświetlenia

Sony 55HX955	Philips 60PFL9607

Odwzorowanie ruchu

Dyskusje o płynności ruchu na telewizorach budzą często dużo kontrowersji, a to dlatego, że dyskutanci zazwyczaj nie rozumieją zagadnienia. Na dzień dzisiejszy żaden telewizor (nie mówię tu o ewentualnej sferze budżetowej) nie ma problemów z płynnością. Problem płynności tkwi po stronie materiału źródłowego, który od zarania dziejów rejestrowany jest z prędkością 24 klatek na sekundę. Taki standard nagrywania nie pozwala oddać zjawiska ruchu płynnie. Występuje coś co nazywamy “judder” czyli skokowy, szarpiący ruch. Nie jest to tak dostrzegalne podczas wolnego ruchu postaci na ekranie (np. gdy człowiek idzie ulicą), ale np. podczas horyzontalnego ruchu kamery i przesuwania się całego planu jest po prostu dramat. Obraz szarpie i staje się nieczytelny. Niektórzy twierdzą, że tak powinno się oglądać, bo do tego od lat przyzwyczaiła nas kinematografia, ale gwarantuję, że każdy kto widział dobry upłynniacz ruchu w akcji nie będzie mógł więcej patrzeć na obraz z judderem. W tym kierunku idą także producenci filmowi. “Hobbit” Peter’a Jacksona został zrealizowany w podwojonym klatkarzu i zapewni nową jakość odwzorowania ruchu.

Problemem większości systemów poprawy płynności jest jednak to, że ich działanie jest na tyle silne, że obraz robi się nadpłynny i wygląda jak opera mydlana (wygląda jakby był odtwarzany w przyspieszonym tempie). To jest równie złe, w moim uznaniu, co judder. Kolejnym problemem są artefakty generowane przez upłynniacz. Czasem potrafią niemiłosiernie wkurzyć, a czasem ich ilość jest taka, że obraz wygląda jakby się przycinał.

Kąty widzenia (a raczej ich brak)

Katy widzenia to zdecydowanie najgorsza cecha obu telewizorów. Niestety ani Sony, ani Philips nie nadaje się do oglądania pod kątem. Decydując się na zakup takiego telewizora należy zapewnić sobie optymalną pozycję centralnie na wprost ekranu inaczej mija się to z celem. Każdy stopień odchylenia powoduje degradację. Nawet pod kątem 10 stopni obraz nie jest już taki sami – detale ukryte w cieniach rozjaśniają się i spada kontrastowość obrazu. Niższe modele Philipsa zazwyczaj były mniej podatne na nabieranie fałszywych odcieni pod kątem niż np. telewizory Sony. W tym przypadku jest odwrotnie – Philips pod kątem bardzo szybko przybiera wszystkie kolory tęczy.

Aby oglądać pod kątem jedynym sensownym wyborem jest plazma lub telewizor z matrycą IPS. HX955 i PFL9607 to doskonałe wyświetlacze, ale trzeba siedzieć na wprost by cieszyć się wszystkimi opisanymi walorami. Nawet bardzo mały kąt wykańcza obraz.

Paleta szarości na wprost i pod kątem:

Powłoki ekranowe

Powłoka ekranowa philipsa jest półmatowa i mocno przyciemniana. W wersji 60″ nie posiada ona filtra “moth eye” (oka ćmy). Sony z kolei wykorzystuje dobrze znaną szybę gorilla glass z filtrem “opti contrast”. Które z wykończeń jest lepsze? Mi do gustu bardziej przypadł ekran philipsa, ale zarówno jeden jak i drugi ma swoje wady i zalety. W nocy oczywiście oba ekrany wyglądają tak samo, gdyż nie ma światła zewnętrznego które mogłoby się w nich odbijać. W dzień ekran Sony może pochwalić się lepszą czernią, ale wszystko odbija się w nim jak w lustrze. Philips trochę rozprasza odbicia, ale okupione jest to kosztem minimalnie poszarzałej czerni przy silnym oświetleniu zewnętrznym. Moim zdaniem jeżeli w ekran nie będą skierowane punktowe źródła światła lepiej sprawdzi się ekran Sony, w przeciwnym razie Philips będzie wyglądał korzystniej.

Procesor obrazu (skalowanie, redukcja szumów)

Skalowania obrazu jest najbardziej przecenianą cechą telewizora. Dlaczego? Ano dlatego, że gdy do TV podłączymy tuner to właśnie on będzie skalował obraz, a nie telewizor. Wystarczy przycisnąć “info” na pilocie, aby się o tym przekonać – wyświetli się tabliczka z informacją o sygnale wejściowym w formacie 1080i. On już jest przeskalowany i telewizor nie robi tego drugi raz. Rola procesora w telewizorze sprowadza się do usunięcia przeplotu czyli zamiany sygnału z “i” na “p” i tu mogą wystąpić różnicę. Do oceny jakości usuwania przeplotu posłużyłem się testami z płyt Spears&Munsil, oraz HQV. Różnice między działaniem procesorów są bardzo kosmetyczne. Jakość deinterlacingu (usuwania przeplotu) jest niemalże identyczna w obu przypadkach. Pod tym względem wciąż niedoścignione są zewnętrzne procesory video montowane na przykład w amplitunerach. Jeżeli posiadamy amplituner z dobrym procesorem obrazu to warto zrobić z niego użytek.

Skalowanie w ścisłym tego słowa znaczeniu zachodzi jedynie podczas wykorzystywania wewnętrznych tunerów telewizji. Sprawdziłem telewizory także pod tym względem, ale po raz kolejny – różnice są prawie niezauważalne. Poza tym obiektywna ocena skalowania jest prawie niemożliwa, gdyż Sony jest o 5″ mniejszy, a słaby sygnał SD będzie zawsze lepiej wyglądał na mniejszym ekranie. Nie ma co się zabijać o tego typu różnice, tym bardziej, że programów SD w telewizji już naprawdę niewiele zostało

Sony ma natomiast kilka asów w rękawie skutecznie maskujących błędy kompresji np. funkcja “łagodna gradacja”, która wygładza niepłynne przejścia kolorów. Rezultaty są bardzo ciekawe:

Oba TV radzą sobie też bardzo sprawnie z redukcją szumu i potrafią z mocno “mrowiącego” obrazu zrobić gładki jak pupa niemowlaka. Są przy tym sprytne na tyle, że nie rozmywają drobnych detali. Ja jednak nie polecam stosować jakichkolwiek funkcji redukcji szumów. W dzisiejszych czasach cyfrowy sygnał telewizyjny nie jest już obarczony jakimkolwiek zaszumieniem na drodze transmisji. Charakterystyczne szumy w filmach oczywiście wciąż można spotkać i to bardzo często, jednak są przyczyną takiej a nie innej woli autora materiału. Są celowym zabiegiem artystycznym i uważam, że nie należy tego zmieniać.

Technologia 3D

Oba telewizory wyposażone są oczywiście w technologię 3D. Oba też korzystają z aktywnej wersji. Mamy zatem do czynienia z najwyższą jakością obrazu 3D. Całe szczęście nikt nie wpadł na to by użyć technologii pasywnej w swoich czołowych modelach LCD!

Oba telewizory są naprawdę dopracowane pod względem 3D i trudno jednoznacznie stwierdzić, który jest lepszy. Poziom jasności, crosstalku czy płynności jest bardzo podobny. A skoro oba pracują w technologii aktywnej to rozdzielczość jest Full HD na każde oko. Czyli idealnie. Oba posiadają też możliwość konwersji obrazu z 2D do 3D. Efekty na jednym jak i drugim ekranie są zadowalające a wszystko zależy od wyjściowego materiału. Im lepsza jakość tym efekt będzie wyraźniejszy i ciekawszy. Philips dodatkowo posiada opcję dla graczy czyli Full Screen Gaming. Grając w grę na splitscreenie dzięki okularom 3D każdy gracz może zobaczyć swoją połowę ekranu na całym ekranie telewizora. Na koniec postawiliśmy obok naszych testowych liderów LCD, telewizor Sony HX850. Co się okazało? Że zarówno 955 jak i 9607 muszą ustąpić miejsca w 3D właśnie temu ekranowi. Dlaczego? Na testowych modelach dało się zauważyć widoczny crosstalk. Na tym samym materiale na HX850 efektu tego nie było widać praktycznie w ogóle. Interesujące prawda?

Podsumowanie i punktacja

Nadszedł czas, aby trochę ujednolicić naszą procedurę testową. HX950 & PFL9607 będą zatem pierwszymi telewizorami na forum punktowanymi według nowego szablonu ocen. Apeluję tylko o rozwagę przy czytaniu tej sekcji. To, że TV otrzymał sumarycznie najwięcej punktów nie znaczy że będzie akurat dla Ciebie najlepszy. Weź pod uwagę oceny częściowe!

*ze względu na możliwość występowania dużych różnic w odwzorowaniu kolorów pomiędzy dwoma egzemplarzami takiego samego telewizora, ocenę trybu fabrycznego podajemy jedynie jako ciekawostkę, ale nie sumujemy jej do oceny końcowej.

Cena: SONY BRAVIA KDL-55HX955 Sony Store: około 13 500 zł
Cena: Philips 60PFL9607 około 14 500 zł

Testowali: Gmeru & Maciej Koper

(344)