LG OLED 55″ B8 (2018) | TEST | Organiczny wyświetlacz 4K HDR z technologią ThinQ AI
Skalowanie SD, obróbka cyfrowa
Jeśli chodzi o skalowanie sygnału SD czy Full HD, to B8 radzi sobie z tym typowo, podobnie do każdego innego telewizora testowanego w bieżącym roku. Oczywiście warunkiem tego jest wyłączenie funkcji wyostrzających obraz (znajdują się w menu „opcje obrazu”), oraz wyzerowanie suwaków ostrości. Ten drugi zabieg nie jest jednak tym co zalecam zawsze robić. Z reguły nieznaczne wyostrzenie krawędzi i/lub uwypuklenie detali jest pożądane, szczególnie podczas oglądania gorszych kanałów telewizyjnych. Chcę zwrócić jedynie uwagę na to, że po wyłączeniu funkcji przetwarzających obraz, materiał SD wygląda naprawdę podobnie na wszystkich telewizorach. W tym roku telewizory zyskały także funkcję poprawiającą płynność przejść tonalnych (w postaci systemu “Redukcja szumów MPEG”), której efekt widać szczególnie w pobliżu czerni (to tu zazwyczaj są największe problemy w filmach, czy audycjach w TV).
Jak widzimy, włączenie systemu poprawia płynność przejść tonalnych, choć efekt jest raczej mocno subtelny. Niestety efektem ubocznym jest powstawanie rozmycia obrazu i to w miejscach, gdzie wcale nie ma problemów z przejściami tonalnymi. Nie mogę więc polecić korzystania z funkcji “Redukcja szumów MPEG”.
Procesor α7 różni się rzekomo od α9 zdolnością analizy i korekcji obrazu. W praktyce jednak są to głównie różnice na papierze. Większości funkcji sztucznie przetwarzających obraz, takich jak np. redukcja szumów w ogóle nie warto używać, ponieważ powodują one rozmazywanie obrazu i utratę detali. Wobec tego nie potwierdzam jakiejś przewagi układu α9 nad α7 w kwestii obróbki obrazu.
