Odwzorowanie obrazu z szeroką paletą barw (Rec 2020/DCI)

Sony ZD9 wykorzystuje autorską technologię “Triluminos”, która gwarantuje lepsze pokrycie szerokiej palety barw. Rozwiązanie sprowadza się w praktyce do lekkiej modyfikacji luminoforu na diodach. Nie są to więc ani kwantowe kropki, ani diody typu PFS, znane z modelu XD93. W konsekwencji ZD9 ma uboższe pokrycie kolorów niż model niższy, choć tylko o 3%. Paradoks? Niekoniecznie. Myślę, że modyfikacja modułu podświetlającego była konieczna, by zapewnić tak dużą jasność ekranu bez ryzyka wypaleń, lub innych komplikacji technicznych. Rezygnacja z luminoforu PFS (XD93) zapewnia także lepsze odwzorowanie ruchu, ale o tym nieco później.

Ustawienia fabryczne

	wynik		wynik
Średnia deltaE barw ze standardowych	2,5	maksymalna	4,2
Średnia deltaE barw ze wzornika	1,5	maksymalna	2,8
Średnia deltaE palety szarości	2,5	maksymalna	4,7

W fabrycznym trybie Kino Pro telewizor całkiem dobrze radził sobie z oddawaniem zarówno barw jak i stopni jasności, w zetknięciu z materiałem o szerokiej palecie kolorów i HDR. Były jednak obecne drobne niedociągnięcia. Przede wszystkim jasność obrazu była nieco zawyżona. Przypominam, że HDR zapewnia znacznie wyższe stopnie jasności, ale tylko lokalnie, w niektórych miejscach. Niektóre barwy były nieco zbyt mało nasycone, szczególnie zielenie. Generalnie problem zieleni jest nieco problematyczny w ZD9, ponieważ tam manifestują się największe braki pokrycia gamutu. W pewnym momencie telewizor nie jest w stanie wygenerować bardziej nasyconej barwy. Oczywiście takie odcienie kolorów rzadko kiedy występują w filmach i racze nie są to barwy “natury”, więc niedostateczne pokrycie może być widoczne bardzo rzadko, tylko w wybranych scenach.

Po kalibracji Ultra HD

	wynik		wynik
Średnia deltaE barw ze standardowych	1,1	maksymalna	3,0
Średnia deltaE barw ze wzornika	0,9	maksymalna	2,4
Średnia deltaE palety szarości	0,6	maksymalna	3,1

Choć w Sony ZD9 nie da się zapisać osobnej kalibracji do treści Ultra HD/HDR, na tym samym trybie na którym wykonałem kalibrację Full HD/SDR, to nic nie stoi na przeszkodzie, by użyć innego profilu i przełączać między nimi pilotem. W ten sposób udało się ukształtować prawie idealnie krzywą jasności, więc stopnie jasności odwzorowywane były dokładnie tak jak chciał reżyser. Podobnie z barwami – oddawane są one z wysoką dokładnością, o ile telewizor pokrywa dany obszar, bo w momencie gdy kończą się fizyczne możliwości matrycy już nic się nie da zrobić. Niektóre, najbardziej nasycone, odcienie zieleni i czerwieni są zatem nieco mniej “żywe”. Taka cena zastosowania prostszego systemu podświetlenia ekranu, ale jeśli dzięki temu telewizor uzyskał tak rewelacyjny HDR to myślę, że jest to dobra wymiana.

Wartym odnotowania jest też fakt, że telewizor wyświetla domyślnie odcienie i detale w bielach do jasności, które jest w stanie fizycznie wyświetlić (ok. 1 600 cd/m²). Jeśli na płycie Blu-ray zapisane są odcienie o wyższych jasnościach to zostają one odcięte, co jest normalnym zachowaniem telewizorów z HDR. Niektóre wyświetlacze wyświetlają jednak większy zakres odcieni, zmniejszając ich jasność poniżej tej, którą przewidział reżyser filmu. W Sony ZD9 możemy także wpłynąć na to zachowanie zwiększając suwak kontrast (domyślnie 90). Gdy zejdziemy niżej zobaczymy więcej detali w bielach, jednak będą one nieco ciemniejsze. Gdy ustawimy wyżej to rozjaśnimy sztucznie cały obraz powodując większą utratę przejść tonalnych. Bardzo dobrze, że pojawiła się taka opcja. Można z nią trochę “pokombinować”, ale raczej sugerowałbym trzymać się przedziału 80 – 90.

(49085)